[ یادداشت هفتم ]

بسم الله الرحمان الرحیم .

بر اساس روایات صحیحِ فراوان ، گریـاندن و گریستن برای سالار شهیدان ، ثوابی زیاد دارد ، اما باید دانست فرهنگ عزاداری، با همه‌ی ابعاد و دامنه‌اش  ، در اسلام اصیل ، تنها ، به عنوان طریقی مقدس و وسیله‌ای برای تثبیت حقایق و معارف دینی ، و در نهایت ، رسیدن به قرب الهی است ؛ یعنی ، عزاداری ، ذاتاً ، هدف و غایت نیست . از این رو اگر این اشک و آه ، فریاد و فغان ، سینه‌کوبیدن و زنجیرزدن ، هدف و جهتی راستین را تعقیب نکند و انسان را در مسیر درست هدایت الهی و تبعیت از اهل‌بیت ، علیهم السلام ، سوق ندهد ، بلکه بر خلاف خواسته‌ی سیدالشهداء ، علیه السلام ، باشد ،  جز خستگی مفرط و زحمت مهلک ، چیزی را به دنبال ندارد و نه تنها اجر و ثوابی برای آن نیست که چه بسا زجر و عقوبتی را در پی دارد ، همـان گونه که گاهی تلاوت قرآن ، موجب خسارت ، و روزه ، جز تحمل گرسنگی و تشنگی ، بهره‌ای در پی ندارد . از رو بایسته است که در همه‌ی شئون عزاداری ، درایت و دقت لازم را به کار گرفت . همه‌ی کسانی که به نحوی در این امر خطیر شرکت دارند ، مخصوصاً افرادی که در جهت‌دادن به عزاداری سهمی دارند ، از واعظان و خطیبان و ... گرفته تا سوگ‌سرایان و ... ، باید با شناخت هدف نهایی ،‌ عزا و سوگ را همساز با آن مقصد غایی ، کنند . 

پس بیاییم آن‌گونه عزاداری کنیم که مطلوب حضرات معصوم ، علیهم السلام ،‌ باشد .

تذکـر ـ این نوشتـه ، پیش از این در وبلاگ‌ دیگـرم بـه نـام « صریر » آورده شده بود .